🐻 Nie Wiem Nie Znam Się

WIEM ZNAM Test. autor: Karolina299. A1 Język polski jako obcy. Magiczne pudełko 3 Odkryj karty. autor: Nauczycieljt. Klasa 3 Różne Wiem znam umiem. Wiem, znam Posortuj. autor: Zaakcentuj. Dorośli Polski jak obcy. Nie wiem co gorsze: sama drama, czy dowiedzenie się jaki "content" teraz robią. r/Polska_wpz • Andrzej leper czy coś. nie wiem nie znam się na polityce. Andrzej leper czy coś. nie wiem nie znam się na polityce. Polska_wpz - polskie memy: oryginalne, autorskie, po polsku. Do autora: Jeśli to twój pierwszy mem na r/Polska_wpz, przeczytaj nasze zasady. Jeśli mem łamie zasady, usuń go. Postuj tylko memy stworzone samodzielnie. Do wszystkich: Jeśli mem łamie zasady, pomóż moderatorom i Tutaj też wiem kolejny raz Nie mam szans być kim chcę ref. I nawet kiedy będę sam Nie zmienię się, to nie mój świat Przede mną droga którą znam, Którą ja wybrałem sam Noc, a nocą gdy nie śpię Wychodzę choć nie chcę spojrzeć na Chemiczny świat, pachnący szarością Z papieru miłością, gdzie ty i ja I jeszcze ktoś, nie Lodówka w warsztacie samochodowym, w którym pada jeden z kultowych tekstów z komedii Barei, czyli słynne już dziś słowa: „Żadnej roboty nie wezmę, nie wiem, nie znam się, nie orientuję się, zarobiony jestem!”, również wypełniona jest po brzegi kaszanką. Nie tylko wiem, że nie wszystkie informacje znajdujące się w Internecie są prawdziwe, ale umiem porównać różne źródła informacji. ☐ C Radzę sobie, ale potrzebuję pomocy (Podstawowy) Wiem, że nie wszystkie informacje znajdujące się w Internecie są prawdziwe. ☐ D Nie mam wiedzy i umiejętności w tym temacie 4. Tekst piosenki: nic o Tobie nie wiem, skąd przywiał Ciebie watr. nie znam Twoich zalet, ani nie znam Twoich wad. jedną rzecz jedyną o Tobie tylko wiem. że coś zrobiłaś z sercem mem. wiem, że mi jest dobrze, gdy jesteś obok mnie. ledwo kiedy pójdziesz, od razu mi jest źle. i gorzej wciąż i gorzej jest ze mną z każdym dniem. SDM, autora tekstu nie znam. Bardzo, ale to bardzo połamane chwyty. Opowiada o upływie czasu, nieszczęsnym losie ogrodników i listonoszy, nerwach i opadach atmosferycznych. Szczerze mówiąc nigdy się jej nie nauczyłem porządnie grać ani śpiewać, choć całkiem lubię jej słuchać. Piosenka dla Wojtka Bellona Nie no, ja zwyczajnie nie wierzę, że będę ojcem. Jak to się w ogóle mogło stać? Kot w Butach: Pozwól, że ci wyjaśnię. Widzisz, kiedy mężczyzna jest sam na sam z kobietą, budzi się napięcie, z którym nie wolno walczyć… Shrek: No przecież wiem, jak to działa! Tylko, że nadal nie mogę w to uwierzyć… Osioł: A jak to Osoba, która doświadcza derealizacji, ma wrażenie obcości w otoczeniu, jakiejś zmiany w postrzeganym przez siebie świecie, pomimo świadomości, że taka zmiana nie zaszła. Odczuciom tego rodzaju może towarzyszyć silny niepokój, a niekiedy obawa, że traci się kontrolę nad sobą i swoimi zmysłami. Tego rodzaju dolegliwości często Jeszcze nie znam twarzy tej, na którą czekam, chociaż już ją kocham. Podobno nie sposób wyraźnie ujrzeć w myślach twarz ukochanej osoby. Pewnie dlatego nie wiem, jaka ona będzie. (w myślach) Boję się szczytowania z obawy prykania. I tak oto prykanie wtrąca mnie w samotność. Wydaje mi się, że to dużo, bo ludzie na ogół nie są zbyt szczęśliwi – mówił Stanisław Bareja tuż po premierze swojego filmu "Miś", który miał okazać się jedną z Xf19. Ostatnio od tej nauki czuje sie jakbym miala spieczony mozg juz :D Pierwsze z ostatnich trzech wypracowan skonczone. Zaczynam drugie z biznesu, termin na to jest na 7 Czerwca, 13 Czerwca wypracowanie/egzamin z ksiegowosci. Mam nadzieje ze w ten weekend skoncze drugie. To bede miala sporo czasu na spokojnie sie uczyc na to z kiegowosci. Dziwny bedzie ten egzamin, o polnocy z 12 na 13 dostajemy dostep do pytan i mamy 24 godziny. Nie wiem jak mi to wyjdzie ale mam w planach w Niedziele,12, przespac sie dobrze w dzien i po polnocy usiasc, nawet jak do rana skoncze to moge caly dzien odespac a bede miala z glowy. Zawsze sie boje ze system sie zawiesi bo za duzo osob na raz bedzie chciala dodac swoje prace a tak to w razie w bede miala sporo czasu. Z pracy wzielam wolne, maz wspominal zebysmy moze na biad poszli jak juz dodam prace. To bedzie koniec pierwszego roku studiow juz :D 19 Lipca beda wyniki a 29 jedziemy do Irlandii na urlop :D Juz sie nie moge doczekac u rodzicow bylam ostatni raz w Pazdzierniku 2019 na pol dnia jak wracalismy z Polski z pogrzebu dziadka, a tak normalnie to Lipiec 2019. Od tamtej pory przeszlam cala ciaze, i mala ma juz poltora roku. Czas tak popierdziela ze czasami zapominam jak sie nazywam. :O Choroba niepłodności jest społecznie wstydliwa, choć gdy o niej rozmawiamy, jesteśmy pełni empatii i zrozumienia. Współczujemy parom, które nie mogą zajść w ciążę, choć nadal nie wiemy, co jest przyczyną tych trudności. Niewiedza rodzi domysły. Niewiedza tworzy bariery. Narine Szostak jest twórczynią kampanii społecznej #JestemN97 mającej na celu wsparcie procesu wyjścia z tabu niepłodności. Monika Pryśko: Co oznaczają dwa hasztagi, które są swoistym hasłem Twojej kampanii społecznej #JestemN97? Narine Szostak: One są bardzo wymowne, choć na pierwszy rzut oka mogą nic nie mówić. N46 i N97 to są medyczne oznaczenia choroby niepłodności żeńskiej i męskiej w międzynarodowej klasyfikacji chorób ICD-10. Skąd te cyferki? Tych cyferek jest bardzo dużo, bo każda przypadłość i każdy symptom wymaga innej klasyfikacji, natomiast ja się skupiłam na tych dwóch głównych, które niepłodność określają w sposób bardzo dobitny, które mówią jedno — chodzi o chorobę niepłodności. Jak myślisz, to jest taki temat, że nie możemy znaleźć słów, dlatego musimy posiłkować się cyferkami? Zastanawiałam się, w jaki sposób stworzyć język mówienia o niepłodności, niekoniecznie używając tego słowa. Bo to słowo jest trudne, szczególnie emocjonalnie. I często nie chce przejść przez gardło tym, którzy przez lata starają się o dziecko. Wydaje mi się, że to jest trudne, ponieważ jak już nazwiesz tę niepłodność, to ta niepłodność staje się faktem niezaprzeczalnym, a póki nie wyrazisz tego wprost, to jeszcze możesz mieć nadzieję, że to chwilowe, że to przejdzie. Stąd też te hasztagi. To jest nazwa choroby, której nie musimy wprost nazywać niepłodnością. Możemy o tym mówić, nie używając tego słowa, które wielu z nas nie przechodzi przez gardło. Kiedy niepłodność została nazwana chorobą? Mam wrażenie, nie używało się słowa choroba w kontekście niepłodności. O trudnościach w zajściu w ciążę mówiło się, jakby to zależało do losu. Dokładnie, niepłodność to był los, kara boska, karma… Tylko zastanawia mnie, dlaczego w ten sposób nie mówimy o innych chorobach? Nikt nie mówi, że choroba nowotworowa to los czy kara boska. Mówi się: masz raka płuc, doigrałeś się, trzeba było tyle nie palić. Znamy przyczynę, przy niepłodności często nie. Regularnie przecież się słyszy: „Bóg obdarzył ich dziećmi”, co czasem brzmi, jakby był z góry ustalony przydział na dzieci, co nie ma żadnego związku z ciałem, fizycznością i procesami zachodzącymi w ciele, tylko z decyzją istoty ponad nami. To jest poza ludzką decyzyjnością. Czy to los za mnie zdecydował? Spójrzmy na to inaczej. Mam 13 lat i dostaję ataku bólu spowodowanego wyrostkiem robaczkowym. Trafiam do szpitala, gdzie mam operację. Po kilku latach mam kłopoty z miesiączkami, jestem młodą kobietą i nie mam pojęcia, co się dzieje w moim organizmie. Natomiast okazuje się, że taki wyrostek robaczkowy, taka rutynowa operacja potrafi wiele zniszczyć w organizmie kobiety. Patrząc na to pod kątem losu, to nie jest to los, a sekwencja wydarzeń, których my ze sobą nie wiążemy. To trudne, bo gdy nie pragniesz niczego więcej poza dzieckiem, nie jesteś psychicznie w stanie wtedy tych kropek połączyć. Czasami tak zwyczajnie po ludzku łatwiej jest przetrwać w tej chorobie myśląc, że to los zadecydował. Wtedy można wierzyć, że los się odmieni. Los jest traktowany jako nadzieja. Los trwa, a to pozwala myśleć, że jeszcze nic nie jest przesądzone. Przerzucanie odpowiedzialności na los przynosi ulgę? To mechanizm, nabyty sposób myślenia, narzucony przez społeczeństwo. Bo my społecznie postrzegamy niepłodność jako coś, co nie zależy od nas. Przez szereg lat naszego życia przechodzimy przez wiele dolegliwości, które wskazywały na to, że mogą w przyszłości zaistnieć problemy z płodnością. Ludzie narzucają nam jednak pewien sposób myślenia, sugerując, ze niepłodność to kara, często pomijają po prostu aspekt zdrowotny. Nakłada się na nas poczucie winy, że może faktycznie zasłużyłyśmy na to, że może, zamiast robić karierę, powinniśmy wcześniej postarać się o dziecko? Jesteś osobą wierzącą? Wiara w cokolwiek, w Boga, w energię, w medycynę wspiera proces leczenia niepłodności. Jestem za tym, by wspierać się wiarą i duchowością, bo ona nas tylko uspokaja. Nie ma w tym nic złego, to dobrze, jeśli mamy sposób, który pomaga nam znaleźć balans, między tym, co czujemy, chcemy i możemy. Czy spotkałaś się z takim nastawieniem, że kobiety z chorobą niepłodności są traktowane jak zgniłe jajko, z którym nie wiadomo, jak się obchodzić? Z jednej strony para walczy o rodzicielstwo, z drugiej strony bliskie im osoby zastanawiają się, czy zaprosić na pępkowe, bo może być im przykro… Medal ma dwie strony. Osoby, które bezskutecznie starają się o dziecko, nie mówią o swojej chorobie, nie otwierają się w swojej społeczności, w swoim najbliższym otoczeniu, wiec bliscy często nie wiedza, z czym się zmagają. A skoro nie wiedzą, to nie mają pojęcia, jak się zachować, by nikogo nie urazić. Bo ciężko mówić o zazdrości i tych wszystkich trudnych emocjach, których się często wstydzimy. Jest oczywiście zazdrość, i to jest naturalne. Ty jesteś w ciąży, a ja nie. Gdy ten ciążowy brzuszek wydaje się być nie do osiągnięcia, oglądanie innych kobiet, które cieszą się swoim macierzyństwem, bywa frustrujące. Natomiast osoby w naszym otoczeniu, nie wiedząc, z czym się zmagamy, nie wiedzą, jak z nami rozmawiać, a my oczekujemy, że inni będą się domyślać, jak się czujemy i czego potrzebujemy. To jest patowa sytuacja, tak się nie da. Widzę, że jest to jeden z głównych problemów par starających się o dziecko, unikanie rozmów tylko pogłębia schemat. Dlatego wkładasz kij w mrowisko? To jest mój cel, by zachęcać kobiety i mężczyzn, by ujawnili swoją chorobę. Często jest tak, że z góry zakładamy, że rodzina nas nie zrozumie, a gdy ona się dowiaduje o problemie, o tym, co się u nas i z nami dzieje, to pojawia się czułość i wsparcie. Sytuacja zaczyna wyglądać inaczej niż zakładaliśmy. I wtedy człowiek się orientuje, że ukrywał się niepotrzebnie. To ukrywanie spowodowane jest wstydem. Poczuciem, że jestem niekompletną kobietą, mężczyzną. A wiadomo, facet musi spłodzić syna, posadzić drzewo i zbudować dom. No właśnie nie musi!! Kobieta też nie musi rodzić dzieci. To, że ktoś nie może mieć dzieci z przyczyn medycznych, nie oznacza, że inni nie mogą nie chcieć mieć dzieci, mimo że mogą mieć. Dopóki my o tym nie mówimy, to wszyscy mają pretensje i pytają, czemu my nie mamy tych dzieci. A my nikomu nie mówimy dlaczego, a można by powiedzieć: nie mogę mieć dzieci, staramy się to zmienić, jeśli możesz, to mnie po prostu wspieraj, ale pytania o to tego nie przyspieszą. Czy jakaś konkretna sytuacja spowodowała, że postanowiłaś zareagować właśnie taką kampanią? Walczyłam o moją córkę 10 lat. Moja córka pojawiła się na świecie dzięki metodzie in vitro. Natomiast przez te lata przeszłam długą drogę, od lekarzy, uzdrowicieli, po zielarzy. Przerobiłam wszystko. Kobieta w desperacji sprawdza wszystkie opcje. Dziś z perspektywy czasu się z tego śmieję, ale te wszystkie próby były mi potrzebne, by dojrzeć, by zbudować gotowość na wejście w procedurę in vitro. Wiem, ze wielu osobom, tak jak i mnie, decyzja o in vitro nie przyszła z łatwością. A czemu ta droga jest tak długa? To diagnostyka trwa bardzo długo i gdy przez lata nie wiesz, co ci dolega, probujesz się dowiedzieć i nie jest to proste. Trudno jest wejść w proces in vitro nie wiedząc, co ci dolega i co spowodowało niepłodność. Dokładnie przed tym samym dylematem stałam ja. Chciałam wiedzieć, co u mnie w ciele nie działa tak, jak należy. Co jest prawdziwą przyczyną problemów z zajściem w ciążę. Nasz lekarz bardzo naciskał na in vitro, gdyż miałam niedrożne jajowody. Okazało się też, że miałam guzka na jajniku, który został zbagatelizowany. Usłyszałam, że nie ma on wpływu na podejście do in vitro. Postanowiłam zbadać na własną rękę, czy mogę udrożnić moje jajowody, choć podobno w Polsce się tego nie zaleca. Ale ja chciałam się dowiedzieć. To Ci powiedziała intuicja, przeczucie? Uczulam inne dziewczyny, by słuchały swojej intuicji, bo ona nie zawodzi. Postanowiłam sprawdzić to w Armenii, kraju mojego pochodzenia. Gdy leżałam już na stole operacyjnym, w celu udrożnienia jajowodów, okazało się, że moja operacja nie będzie trwała 30 minut, ale prawie 4 godziny. Okazało się, że są tam ogromne zrosty, stany zapalne, asymetria jajników. Guz, który w Polsce został zbagatelizowany, był wielkości małego jajka. Dziś uważam, że powodzenie procedury in vitro zawdzięczam temu lekarzowi, który zrobił mi operację, który moje narządy doprowadził do jako takiej równowagi. Dzięki temu dziś jestem mamą córki. Czy jest różnica między niepłodnością kobiecą a męską, w kontekście wstydu i akceptacji społecznej? Niepłodność w sferze psychicznej nie dostrzega płci, ona tak samo dotyka kobiety jak i mężczyzn, natomiast mam wrażenie, że w ogóle ta niepłodność męska jest jeszcze bardziej spychana na bok. Wiele wspierających komunikatów jest skierowanych tylko do kobiet. Nie słyszymy o tym, jak leczyć azoospermię, ale wiemy już więcej na temat endometriozy. Jednak kobiety są bardziej skore do dzielenia się trudnymi chwilami. Mężczyźni też się bardzo dobrze kamuflują. Natomiast gdy wejdziesz do kliniki niepłodności, to w kolejce czeka tyle samo kobiet, co mężczyzn. Statystyki mówią bardzo jasno, że 20-30% niemożności zajścia w ciążę wynika z czynnika męskiego. A do 2050 roku ten odsetek wzrośnie nawet do 50%. Dlaczego tak jest? Bo niepłodność to choroba cywilizacyjna, tak jest określana przez WHO. Na niepłodność wpływa cala masa czynników, i świadomość tego jest kluczowa, by temu przeciwdziałać. Ale by tak się stało, potrzebna jest edukacja, bo wciąż w społeczeństwie jest przekonanie, ze to kobiecie tyka zegar biologiczny, a facet może mieć dzieci zawsze. A tak nie jest. Chciałabyś to zmienić? Marzę o tym, by osoby niezależnie od płci, borykające się z niepłodnością, nie bały się mówić o swojej chorobie, bo wiem, że mówienie o niej otwarcie wspiera proces leczenia, wspiera nas psychicznie, bo nie czujemy presji, by ukrywać swoją historię. Przeczytałam w książce „Terapia przez pisanie”, że samo ukrywanie tajemnicy jest cięższe emocjonalnie niż posiadanie tejże tajemnicy. To wszystko dewastuje naszą psychikę, a przecież my musimy funkcjonować i mieć energię w sferze zawodowej, osobistej, towarzyskiej. Ile kobiet ukrywa w pracy, że właśnie przechodzi procedurę in vitro? I jak bardzo byłoby im lżej, gdyby to było jasne i nie musiałyby kombinować, kiedy zrobić sobie zastrzyk w brzuch, żeby nikt nie zobaczy. To jest ogromny stres! To wielka ulga móc śmiało powiedzieć: czasami mogę być mniej dyspozycyjna, chciałabym, byś o tym wiedział / wiedziała, potrzebuję wsparcia. Ludzie mają serce i to po właściwej stronie. Warto zrobić ten krok, bo to jest tylko dla naszego dobra. Warto jest zacząć zmianę od rozmowy, zamiast zmieniać nieprzygotowanych ludzi. Przygotowujesz ludi do zmiany? Nie da się tego zrobi inaczej. Zachęcam do opowiadania swoich historii, one będą nam służyć i będą wspierać proces zwiększenia świadomości u osób, które nie są zainteresowane osobiście, ale może znają kogoś, kto walczy o bycie rodzicem. ___ Autorka zdjęć: Patrycja Toczyńska Ciekawe, jak często słyszymy czy mówimy zdania podobnej treści do “zarobiony jestem”? Dziś będzie nie tyle o zarządzaniu czasem, ile o zarządzaniu sobą w czasie. Zapraszam do lektury. Autorefleksja nad “zarobiony jestem” “Brunet wieczorową porą” to jeden z moich ulubionych filmów Stanisława Barei. Uwielbiam! Cytat w tytule w nawiązaniu do czasu, a raczej powszechnego jego braku, organizacji, planowania, a przede wszystkim w temacie zarządzania sobą w czasie. Czy jesteś zarobiony, czy tylko bronisz się przed robotą? Jak to jest faktycznie? Samoświadomość… Wszystko rozbija się o punkt widzenia czasu. O samoświadomość. Listę priorytetów i osobisty stosunek do nich. Jak bardzo jesteś tu i teraz? Czy jeśli pomyślisz o weekendowej przyjemności, pracujesz bardziej czy mniej wydajnie? Sprawdź to i korzystaj z tej wiedzy. Czy odkładasz, co masz do zrobienia, udajesz przed sobą, że żadnych zadań nie ma do wykonania? A może chcesz coś zrobić, ale nie wiesz jeszcze co lub wiesz, ale jeszcze choć nie zaczynasz, to już nie możesz się doczekać siebie z przyszłości? Cele a wartości “Zarobiony jestem…” – pod tym hasłem często kryje się działanie w tzw. niedoczasie. Plany dawno rozminęły się z rzeczywistością. Oczekiwania okazały się nie do zrealizowania. Jeśli nie osiągasz zamierzonych rezultatów, możliwe, że stawiane przed tobą cele nie są twoje. Jeśli jednak są, zastanów się, czy czas, w którym chcesz je realizować, nie powoduje konfliktu na innych polach. Na przykład: Jeśli rodzicowi zależy na regularnym i częstym kontakcie z dzieckiem, może nie przekroczyć granicy zawodowej, która postawiłaby go w sytuacji, gdzie owa relacja mogłaby ucierpieć z powodu jego dłuższej nieobecności. Jeśli nosisz w sobie wyidealizowany obraz siebie, zawsze odczujesz dyskomfort i niezadowolenie, gdy tylko nie dotrzymasz zakładanego poziomu. Zatem zanim podejmiesz decyzję, sprawdź, czy będzie to faktycznie decyzja zgodna z twoim sercem, z twoim systemem wartości. Jeżeli czas jest uzależniony od bytu, jak więc może być oddzielony od niego? Nie ma takiego bytu, który by istniał [niezależnie], jak więc czas może stać się [czymś takim]? [Nagardżuna] Czas liniowy Większość znanych mi osób postrzega czas jako oś, na której następują po sobie kolejno zdarzenia. Zazwyczaj zdarzenia są ze sobą powiązane w zależności przyczynowo-skutkowej. Dla tych zdarzeń, których przyczyn nie można się dopatrzeć, ludzie starają się racjonalizować ową oś, szukając źródeł w zdarzeniach, które nie mają związku z następującymi po nich. To tak jakby nie mogła istnieć oś czasu, na której zdarzenia nie są ze sobą powiązane liniowo w łańcuchu przyczynowo-skutkowym. Dla niektórych wielką ulgą jest uświadomienie faktu, że istnieją zdarzenia następujące po sobie w czasie, których nic nie łączy. Na przykład wyjście późniejsze z domu i udział w wypadku samochodowym nie jest dowodem na to, że za wypadek samochodowy odpowiada godzina wyjścia z domu. Z kolei nie jest też to potwierdzeniem teorii, że wcześniejsze wyjście z domu byłoby dla nas bezpieczne. Możliwe, że wiązałoby się ono z innym nieszczęściem, jak na przykład zrzucona nam na głowę doniczka z balkonu sąsiadki, która przeganiała gołębie. Względność czasu Zgodzisz się ze mną, że niewiele rzeczy bywa tak względnych jak czas. Choć go mierzymy dokładnie, to jednak mimo tej samej długości sekund odczuwanie mijających minut, godzin czy miesięcy jest zależne od punktu odniesienia. Jestem pewna, że masz za sobą doświadczenia, gdy nie mogłeś się doczekać, a także gdy czas ciągnął się niczym flaki z olejem. Wszystko zależy od punktu w czasie, względem którego spojrzysz na siebie w danej chwili. Czy moment, na który czekasz wiąże się z przyjemnością czy stresem? To może wiele zmienić, prawda? Im bardziej myślisz o spodziewanym przyjemnym punkcie w przyszłości, tym bardziej czas zwalnia. Z kolei jeśli ten punkt wiąże się ze stresem, czymś niechcianym, prawdopodobnie masz doświadczenia, gdy oczekiwanie na ten moment mijał jak z bicza trzasł. Jak zatem zarządzać czasem, by mieć wpływ na długość jego odcinków? Żyj tu i teraz Jedynie powracając do najbliższych 5 minut jesteś w stanie zatrzymać czas. Znajdując korzyści w teraźniejszości, jak na przykład wykonana w skupieniu praca, spotkanie z przyjaciółmi, efektywny wypoczynek, całkowicie jesteś w stanie przestać przesuwać się na osi czasu. Zamiast obawiać się nieprzyjemnego spotkania, dobrze się do niego przygotujesz. Zbudowane zaplecze merytoryczne podniesie twoją pewność siebie i poprawi samopoczucie. Możliwe, że wręcz zaczniesz oczekiwać swojego wystąpienia z niecierpliwością. By nie tracić przyjemności z bieżącej godziny, tracąc czas na rozmyślaniu o tym, jak cudownie będzie za godzinę, wykorzystaj pożytecznie dane ci 60 minut. To jedyne, czego nie mogą sobie kupić nawet najbogatsi ludzie – czasu. Jest to bezcenny zasób, który polecam wykorzystywać, a nie tracić. Planuj Możliwe, że masz listę nowych rzeczy, które chcesz zrobić w tym roku. Policz, ile tygodni zostało do Sylwestra. Czy chcesz pracować w niedziele i święta? Wykreśl swoje dni wolne z kalendarza. Ile godzin dziennie jesteś w stanie przeznaczać na dodatkowe działania? Może stale powtarzasz “zarobiony jestem”, bo nie uwzględniasz w swoich planach oczywistych przerw na odpoczynek, które wypadają chociażby z układu dni świątecznych? Zobacz, ile faktycznie zostało ci czasu na działanie. Zweryfikuj swoją listę. Wykreśl z niej rzeczy, z których możesz zrezygnować. Sprawdź, czy twoja lista jest realna do wykonania, czy jeszcze trzeba coś z niej usunąć? Realizuj własne cele Jeśli bardzo ci zależy na swoich nowych celach, polecam trzymanie się jednej z dwóch opcji: nie przyjmuj, nie rozpatruj nawet nowych propozycji, póki nie zrealizujesz własnych planów. Pamiętaj, by nie realizować cudzych planów, tylko własne, jeśli ktoś proponuje ci układ, w którym ty nabierasz prędkości z własną listą, rozważ bilans zysków i strat. Szybciej nie zawsze znaczy korzystniej. Na własnym przykładzie… Co robię, kiedy “jestem zarobiona”? Nie możesz się do mnie dobić na Facebooku, nie odpowiadam na prywatne maile? Gdzie jestem w tym czasie? W świecie realnym! Z dala od social mediów – LinkedIn, Facebooka, maila czy Messengera. Realizuję punkt po punkcie rzeczy, które są ważne. Nie dekoncentruję się, nie pozwalam na tracenie czasu. Nie chcę, by mi czas uciekał między palcami. Zbyt dużą ma on dla mnie wartość. Jeśli ktoś ma faktycznie do mnie sprawę, to znajdzie numer telefonu i zadzwoni, zawsze może wysłać SMS. (Z kolei gdy może odczuwasz silną potrzebę sprawdzania, co słychać w mediach oraz powiadomień przychodzących, wiadomości, przeczytaj artykuł o FOMO. Może warto się przyjrzeć sobie od tej strony.) Zazwyczaj swój czas dzielę na dwie części. Oczywiście nie mówię, że są to części równe, ale dlatego maksymalizuję swoje skupienie na tym, co robię. Zatem najczęściej: Pracuję. Jeśli z kolei wyszłam już z pracy, to z dużym prawdopodobieństwem: Spędzam czas z najbliższymi lub poświęcam czas na realizację własnych potrzeb. Nie ma innych opcji. 🙂 Dopiero: Gdy starcza mi sił, jak teraz, by po miesięcznej przerwie napisać ten tekst – to go piszę. Gdy swoje sprawy mam pozałatwiane, biorę się za sprawy innych ludzi, którym mogę pomóc. (Przy okazji, o najbliższym spotkaniu Moc Kobiet na Żywo! w realu CZYTAJ tutaj.)

nie wiem nie znam się